به پلی گفتم که صبورم. گفت که من صبور نیستم؛ لالم! اما هنوز یک چیزی هست که از ته دل که به آن فکر م کنم و ان هم اینکه اصلا اتفاقی نیفتاده! بهتر بگویم اتفاق قابل توجهی نیفتاده! نه اینکه مهم نباشد برایم همه ی پنج شنبه و جمعه هایم را با این موجود گذرانده ام؛ حداقل!! بخاطر همین است که بی خیالم نه اینکه بی احساس باشم نه همه می دانید که من آخر بی جنبه بازی توی این وقتهام... فقط می دانم که همه ی سلول های سرطانی یک روزی کم می آورند پیش من و اطرافیانم! یک روزی خودشان بلند می شوند وسایلشان را جمع می کنند و از ما دور می شوند... و قطعا یک روزی می آیم اینجا می نویسم که "دید گفتم! " و روی علامت تعجب های بعد از آن هم تاکیید می کنم یک لطفی بکنید به امید های ایمان بیاورید و لطفا!! امیدوارترم کنید که یک وقت (از سر هر چیزی) کوتاه نیایم پ.م: چند وقته نویز منفی روی این امیدواریم می اندازن! + هر دفعه که به این موضوع فکر می کنم یاد اون روز مامان توی بیمارستان می افتم! هیچ وقت آدم فکرش رو نمی کنه!
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه